De laatste kerstspullen in het tuincentrum gaan weg met vijftig procent korting. Ook nu loop ik er met een boog omheen, speurend naar kleine zakjes groente- en bloemenzaad. Na tien minuten slenteren sta ik likkebaardend voor een muur met veelbelovende zaadjes met kleurrijke foto’s van sappige groenten en weelderige bloemen. Waar mogelijk kies ik voor biologisch. Hebberig gooi ik de ruisende zaadjes broccoli, afrikaantjes, spinazie, tuinbonen, bietjes, wortel en sla in mijn mandje. Nog een paar weken, dan kan ik beginnen met de moestuin. Enigszins tegen mijn zin koop ik ook een groot net om straks over de bedden te kunnen spreiden. De katten graven, pissen en poepen graag in de vruchtbare aarde, heb ik gemerkt. En de vogels zien de moestuin vast aan voor een groot buffet. Het enige wat helpt is een lelijk net.
Het is bijna half januari, de vorst is weer voorbij. Ik barst bijna uit elkaar van verlangen om te zaaien. Ik klap de laptop open en bekijk voor de zekerheid nog een filmpje over het zaaien van spinazie onder glas. Want dat ga ik zo doen. In de zelfgemaakte 'koude bakken'. De presentator legt het verschil uit tussen scherpzaad en rondzaad: de eerste is geschikt voor de voor- en najaarsteelt, de andere meer voor laat voorjaar en zomer. Ik loop naar de la waar ik alle zaadjes als een schat bewaar en graaf het zakje met spinaziezaad op. ‘Rondzaad’ staat op het zakje. Ik spring heel duurzaam in de auto en haal scherpzaad. En meteen nog wat bloemzaadjes. Waarom heb ik die de vorige keer niet al meegenomen, eigenlijk?
Twee dagen geleden heb ik de ramen van de koude bakken laten zakken zodat de aarde alvast verder kon opwarmen. Ik heb een grote drietand gepakt om de bovenste laag gecomposteerde paardenmest door de dikkere laag eronder te mengen. Daarna wil ik met een grindhark het bed mooi egaliseren. In mijn andere hand heb ik een bakje met scherpzaad spinazie en een zelfgemaakt plant label met ‘spinazie’ en de datum erop. Vrolijk opgewonden draai ik het glas van de koude bak naar boven. De drietand zet ik op het bed. Ik hark met kracht. De bovenste laag wil wel opzij. Maar de laag eronder is gewoon nog bevroren!
Met pruillip en afhangende schouders laat ik het raam van de koude bak weer zakken, kijk even snel of de buren me niet hebben gezien, en verzamel dan het gereedschap, de zaadjes en het naamplaatje met datum. Tijd voor een kopje thee bij de houtkachel.
P.S.: Om de winterblues tegen te gaan, heb ik in de keuken in potjes koriander, rucola en sla gezaaid. Die zijn alle drie al opgekomen. Niets stemt zo vrolijk als nieuw leven!
Lees ook wat er aan vooraf is gegaan in het boek 'Ik vertrek naar het platteland'.
Of begin bij Deel 1 van de serie blogs over Zelfvoorzienend leven: