Wat heb ik toch? Het lijkt wel of ik al weken onder water leef. Als ik op mijn voorhoofd tik alsof ik niet helemaal goed snik ben, voel ik boven mijn wenkbrauw een lichte ‘au’. Ik denk aan een voorhoofdsholte-ontsteking, maar die zet in de weken erna niet door. De laatste weken is eten en drinken gereduceerd tot structuur en temperatuur in plaats van proeven en genieten.
Ik probeer te analyseren of er een patroon schuilt achter de onderwaterervaring. Als ik naar het theater ga, voel ik me beter. En ook als ik bij vrienden in de stad ben. Zit het tussen de oren? Wil ik gewoon weer terug naar de bebouwde kom?
Een paar dagen observeer ik mijn gedrag. Waarneming op dag 1: kort na het opstaan het gevoel dat ik griep krijg: ik ga dieper onder water, heb hoofdpijn, voel me licht misselijk en ook koortsig. Als ik in de stad ben of even boodschappen ga doen, wordt het onderwatergevoel minder.
Dag 2: in de slaapkamer heb ik iets minder last van klachten dan in de keuken. In de woonkamer voel ik me het meest beroerd. Ik koop voor het eerst in mijn leven pilletjes tegen hooikoorts. Misschien is het daar mee gefixt? Als ik ‘s avonds in een cursusgebouw zit in de stad, krijg ik meer lucht en verdwijnt het benauwde gevoel na een uur of anderhalf.
Dag 3: Er gaat me een lichtje op. De vensterbanken en de helft van de vloer in de woonkamer staan vol met zaailingen: tomatenplantjes, pluksla, uien, basilicum, veldsla, bleekselderij, cayennepeper… Ineens weet ik het: het zijn de zaailingen! Nu ik dat vermoed, moeten die plantjes de deur uit. En meteen! Kan me niet schelen of ze het buiten gaan overleven of niet. Ik wil mijn adem, fitte gevoel en vrije neus terug.
E en ik pakken de tientallen kweekpotjes op en plaatsen ze in de muurkas en in de koude bakken. Het past allemaal nog net tussen de opkomende aardappelplanten en de tuinbonen. De jongste zaailingen laten we staan want mijn moedergroene hart kan het niet aan om ze al in moeilijke omstandigheden te plaatsen nu ze nog een baby’tje zijn.
Als een gek stofzuigen we de woonkamer en nemen we de vensterbanken af.
Dag 4: het gaat nog niet echt veel beter. De woonkamer geeft nog altijd de meeste klachten. Tijdens een autorit zoekt E op waar je bij hooikoorts nog meer last van kunt hebben. Yucca’s! Daar hebben we er vijf van. Zou dat het dan zijn? Thuis gekomen verplaatsen we ze meteen.
Dag 6: De hevigste klachten zijn weg als ik nu in de woonkamer zit. Ik wist niet dat je van hooikoorts zo beroerd kon zijn. Gelukkig heb ik weer wat meer lucht. Gaat dit ooit weer over? Hoe moet het met mijn zelfvoorzienende leven als ik dagelijks zoveel last heb van al dat opgroeiende spul? Moet ik er al mee stoppen terwijl ik nog maar net van start ben gegaan? Moet ik naar zee verhuizen? Ik vind het niet eerlijk: ben ik zo goed voor de plantjes, krijg ik er dit voor terug.
Lees ook wat er aan vooraf is gegaan in het boek 'Ik vertrek naar het platteland'.
Of begin bij Deel 1 van de serie blogs over Zelfvoorzienend leven
Comentários