Rooster

Waar is toch dat rooster voor in de oven?

Ik rommel in de walk-in-voorraadkast, zoek achter het gordijn in de bijkeuken, kijk onder de tafel.

Geen rooster.

Ik zie het in gedachten rechtop tegen de keukenmuur staan. Maar het staat er niet.

Lasagne hoort op een rooster de oven in te gaan. Dan kan de warme lucht er van alle kanten lekker langs.

Ik draai de oven op 180 graden, kijk naar de lasagne op het aanrecht en zet de schaal op de diepe donkergekleurde bakplaat. Die heb ik in ieder geval nog.

Het lampje van de oven gaat uit. Ik open de klep. Een warme luchtstroom beslaat de glazen van mijn bril. De lasagne krijgt de centrale plaats in de oven.

Ik was het haarscherpe molenmesje behoedzaam af om niet weer een snee in mijn vinger te krijgen en zet de rest van de gebruikte keukenspullen in de vaatwasser.

E weet ook niet waar het ovenrooster is.

In de daaropvolgende dagen doorzoek ik de schuur, het vakantiehuisje en opnieuw de walk-in-voorraadkast, de keuken en de bijkeuken. Niks. Nergens.

Komt wel weer boven water.

Toch is het vreemd.

Vooral omdat ik het gevoel heb dat ik het zou moeten weten, dat ik het vroeger geweten had, of zou hebben, maar het nu niet weet.

Zo begint het, zeggen E en ik de laatste tijd vaak tegen elkaar.

Drie weken later moet ik op de vliering zijn.

Daar ligt het rooster. Met tientallen gedroogde laurierblaadjes uit eigen tuin. Oh ja. Ik had ze op het ovenrooster gelegd, met telkens een laagje keukenpapier ertussen, zodat de lucht er lekker langs kon.

Wat een opluchting. Nou ja, ik weet nu dat lasagne ook lekker wordt als die in de diepe donkergekleurde bakplaat gaart. Als ik dat tenminste niet vergeet.