Twee dagen geleden hoorde ik een lage zoemtoon in de donkere slaapkamer. Niet van een vroege gewone wesp of een zoekende nuttige bij, eerder het geluid van de chinook onder de prikkende insecten, de hoornaar.
De chinook bromt dreigend rond het muskietennet boven ons bed. Ik wil dit niet. Ik pak mijn mobiel, zet de zaklamp aan, leg mijn telefoon in de vensterbank en zet het raam wijd open. Ik maak me uit de voeten en kom na een paar minuten terug. Het is stil.
Vanmorgen vroeg, we zijn net opgestaan. E komt de woonkamer in. Hij loopt me kalm tegemoet en vertelt dat hij net een hoornaar heeft verjaagd en dat de chinook dat beloonde met een steek van zijn angel. Op het voorhoofd van E verschijnt een kleine bult. “Doet het pijn?” vraag ik.
Ik zet een kopje troost, smeer twee boterhammen en overhandig E zijn ontbijt. De bult heeft zich uitgebreid. Binnen een half uur zit zijn linkeroog dicht. We stappen in de auto en staan om vijf voor acht als eerste klanten voor de schuifdeuren van de apotheek. “O jee”, zegt de jonge assistente. Ze begrijpt meteen wat we nodig hebben.
Na een uur is ook E’s wang dik, ondanks het eerste pilletje. Ik herken hem niet meer, van de linkerkant gezien. De hele dag schrik ik een beetje als ik hem zie. Meteen daarna probeer ik extra lief te kijken.
Gisteren was ik zelf wakker geworden met een dichtgeplakt linkeroog, gevolg van een ordinaire oogontsteking. We houden competitie: wie ziet er het meest vervormd uit vandaag? E wint. Met afstand. Zo zielig.
Lees ook wat er aan vooraf is gegaan in het boek 'Ik vertrek naar het platteland'.
Of begin bij Deel 1 van de serie blogs over Zelfvoorzienend leven
Comentários