Ik wou dat ik het karakter had om volledig vegan te eten maar daarvoor zijn mijn knieën te zwak. We hebben dus nieuwe kippen nodig, voor de eieren. De vorige toom is vorig jaar zomer gaan hemelen. Overigens niet op hun eigen verzoek.
Meneer De Haan moest het loodje leggen omdat hij E aanviel en al behoorlijk op leeftijd was; zijn laatste Chickie omdat ze steeds in het hok zat - zoals een dementerende in de woonkamer van het verpleeghuis - en omdat we wilden voorkomen dat ze op net zo’n een akelige manier aan haar einde zou komen als haar wijlen toomgenote. Die kreeg een akelig gezwel op haar kop. Eerst het linkeroog dicht, en terwijl wij met twee ogen een paar dagen aankeken of dit vanzelf weer zou overgaan, ook het rechteroog dicht. Uiteindelijk heeft E haar heel dapper zelf een koppie kleiner gemaakt. Alle kippen zijn rond de zeven jaar geworden dus dat is toch een mooi leven. Hallelujah amen.
Nieuwe kippen dus. Het is winter en daarom kiezen we voor volwassen exemplaren. En geheel in stijl met de rest van onze levenswijze moeten ze wel gratis zijn, net als het hok en de ren. Een paar keer vis ik achter het net op de grootste online marktplaats. Maar dan heb ik beet. Het gaat om een grote grijze kip die alleen woont in een met trottoirtegels beklede achtertuin van een jaren 80 wijk. E haalt de kip op. De eigenares doet er met tranen in de ogen afstand van.
De volgende dag zie ik De Grijze Dame voor het eerst. Ze schuilt nog wat bleu in de beschutte uitloop van de ren. Als ze een paar uur later in het nachthok zit, krullen haar poten om de wanden van een van de legbakken. Blijkbaar durft ze er niet in te gaan liggen of weet ze niet hoe dat moet. Op stok gaan kent ze misschien ook niet? Het ziet er allemaal nog wat sneu uit, deze mooie, rijzige Grijze Dame alleen.
Als een gek zoek ik verder op de online marktplaats. Toch maar betalen voor de andere kippen dan? Of een haan erbij, hoewel we dat eigenlijk niet willen? Dan kunnen we snel haar eenzaamheid oplossen. Gratis hanen genoeg. Ik zie er eentje die er minder ijdel uitziet dan Meneer De Haan. Hij is gedumpt bij een dierenweide. Daar heb je het al. Geeft een deuk in je zelfvertrouwen. Sympathiek als hij is, heeft hij al twee dames het hoofd op hol gemaakt, staat in de advertentie, zodat de haan samen met zijn twee nieuwe vriendinnen weg mag. Ik maak er meteen werk van en vraag of wij de toom mogen ophalen.
De volgende dag komt E met drie dozen thuis. We zetten ze voor de ren en ik mag ze een voor een uitpakken. De Grijze Dame zit nog steeds eenzaam te wezen in het nachthok. Dat komt goed uit. Als ik de flappen van de eerste doos open vouw, zie ik een lichtbruine kip, half zo groot als De Grijze Dame. Het lijkt wel een groot kuiken. Ze schuift met haar nagels over de schuine wand van de doos, plopt op het gras en blijft als verstijfd op de grond liggen. Uit de tweede doos glijdt Monsieur Sympa. Hij probeert zich een houding te geven in deze onbekende omgeving. Uit de derde doos verschijnt een ronde, witte kip met zwarte randjes aan de veren. Wat een knapperd. Ze maakt meteen duidelijk hoe de hiërarchie is tussen hen drietjes door naar de kleine bruine te pikken.
Het begint te schemeren. De eerste kip maakt aanstalten om het nachthok in te gaan. Ineens word ik ongerust. Straks schrikt De Grijze Dame zich te pletter en pikt ze die kleine dood. Ik open het nachthok en duw de eenzame kip richting de opening naar de ren. Verrast kijkt ze naar haar nieuwe soortgenoten. Ze loopt het trapje af en begeeft zich tussen de anderen. Wat is ze groot! De kleine bruine en de witte verstoppen zich snel achter Monsieur Sympa. Hij is zichtbaar in shock maar maakt zich op om de grote indringer aan te vallen.
Ineens zie ik een kammetje en lellen bij De Grijze Dame. “Oh god”, zeg ik tegen E. “Weet je wel zeker dat het een kip is?” E begint ook te twijfelen. We staren angstig naar de twee die tegenover elkaar staan. Ik zoek op mijn mobiel of kippen ook een kam en lellen kunnen hebben.
Voor De Grijze Dame lijkt alles nieuw. Zonder bijbedoelingen probeert ze achter de linie van Monsieur Sympa te komen, om duidelijk te maken aan welke kant ze staat. Maar de haan vertrouwt deze reuzin niet. Wij vertrouwen haar geslacht ook ineens niet meer. Wat opvalt, is dat ze niet terugvecht. Het is een maf gezicht: die reuzenkip, de iets kleinere haan, de zelfverzekerde wit-met-zwart-randje kip en dan die ondergeschikte lichte bruine.
“Wat hebben we nu toch weer gedaan?” vraag ik E.
“Zullen we ze maar weer uit elkaar halen dan”, antwoordt hij.
We besluiten het nog even aan te kijken omdat De Grijze Dame niet terugvecht. We appen het nieuws voor de zekerheid naar haar vorige eigenares. Ze bevestigt dat ze al meerdere eieren heeft gelegd. Dus dan moet het wel een meisje zijn.
Een paar uur later bespieden we de nieuwe toom in het nachthok. De haan ligt met zijn twee kipjes geborgen achter hem in een hoek, De Grijze Dame zit ongemakkelijk aan de andere kant op de rand van een van de legbakken. Het is in ieder geval vredig.
De volgende dagen raken de dieren steeds meer vertrouwd met elkaar en wij halen opgelucht adem. Ik heb de haan nog niet zien paren. Zal er vast apart uitzien, met zo’n grote partner. Verheug ik me daar op?
Lees ook wat er aan vooraf is gegaan in het boek 'Ik vertrek naar het platteland'.
Of begin bij Deel 1 van de serie blogs over Zelfvoorzienend leven: