“Verkoop je nog weleens een boek?” vraagt een vriendin. Jazeker. Mijn derde boek, over improvisatietheater en theatersport, wordt regelmatig besteld. En ook in het vierde boek, ‘Ik vertrek naar het platteland’, zijn telkens nieuwe lezers geïnteresseerd. De gasten die in onze pipowagen of in ons andere vakantiehuisje verblijven, zijn benieuwd hoe wij hier ooit zijn terechtgekomen en ook naar hoe we huis en tuin hebben gemaakt tot wat het nu is. Maar ook via Bol, BraveNewBooks of boekwinkels wordt deze feel good story besteld.
Wat ik best wonderlijk vind, is dat ‘wij mensen’ zo houden van herhaling. Als ik naar mezelf kijk, ben ik na een enkele aflevering van tv-programma’s als ‘Ik vertrek’, het youtube kanaal ‘Project Kamp’ (Dave Hakkens!) en online terugkijkvideo’s van golden oldies als ‘Ugly house to Lovely House’ nog lang niet uitgekeken. Ook na een timelapse video van een grondige renovatie van een boerderij in Frankrijk of een vlog over hoe je een moestuin kunt optimaliseren, zet ik meteen de volgende op. Ik wil iedere keer opnieuw hetzelfde proces zien, iedere keer opnieuw de zoektocht, de euforie, de tegenslagen, het doorzettingsvermogen, de oplossingen, de mislukkingen en de terugblik van de deelnemers meemaken. Waarom eigenlijk?
Zo lees ik momenteel ter inspiratie en verwondering het boek ‘Onze tuin op het platteland’ van Margery Fish, in de editie van 2022. Weer iets over tuinieren, dus. Dit boek over de aanleg van een cottagetuin is voor het eerst in de Engelse versie verschenen in 1956 (!) en daarna nog meerdere keren in verschillende talen uitgebracht. Tijdens het lezen vraag ik me af wat ik er nu zo leuk aan vind. Is het de voortdurende onenigheid tussen Margery en haar man Walter die de informatie over tuinieren extra sjeu geeft? (Hij vindt dat het zus en zo moet, dat muren, hagen en paden, kortom: dat structuur een tuin ‘maakt’. Drie keer raden wie die taak op zich heeft genomen. Zij mag zich ontfermen over de bloemen, behalve de dahlia’s! Margery probeert stiekem toch hier en daar haar eigen ideeën door te drukken. Typisch jaren 40/50, zullen we maar zeggen. Wanneer haar ‘heer en meester’ (sic) overlijdt, gaat ze meer haar eigen gang, blijven alleen de rode die hard dahlia’s over en wordt het pas echt een informele cottagetuin met jaarrond bloemen.)
Wat maakt het boek van de tuinvrouw die haar ideeën over de informele cottagetuin perfectioneerde zo fijn om te lezen? De combinatie van gedetailleerde tuinadviezen, plantennamen en leermomenten? De opbouw van de tuin van overwoekerd perceel naar wat ze in het hoofd heeft? De strijd (met haar echtgenoot ook) en het eindeloze proberen en het harde werk? De herkenning daarin ook, waarschijnlijk. En het toetsen van eigen kennis en keuzes aan die van een beginnende, vlot lerende tuinfanaat zoals Fish.
Of is het boek zo’n langloper omdat ze Fish East Lambrook Manor Gardens heeft nagelaten, wat nog altijd intact is en regelmatig open is voor bezoekers? Omdat ze zo fanatiek was (tot achttien uur per dag bezig met de tuin)? Omdat ze streefde naar iedere dag van het jaar bloemen in de tuin? Omdat ze iets nieuws deed en onvermoeibaar voortging? Wat denk jij?
Als auteur van ‘Ik vertrek naar het platteland’ kan ik met bewondering en jaloezie kijken naar deze langbloeiende titel van Margery Fish. Ze inspireert me. Dus ik schrijf lekker door. Over mijn dagelijkse beslommeringen op het platteland, het aanleggen van de moestuin en de heerlijke driegangenmaaltijden die ik ervan kan maken. Ik denk dat er wel een vervolg komt op mijn vierde boek. En wie weet kan ik over dertig jaar ook terugkijken op een succesvolle carrière als tuinvrouw en schrijver. Ondertussen geniet ik met volle teugen van het zomerse buitenleven. Dat is wellicht het grootste geluk van alles.
Lees ook wat er aan vooraf is gegaan in het boek 'Ik vertrek naar het platteland'.
Of begin bij Deel 1 van de serie blogs over Zelfvoorzienend leven
Comments